Pediatrik ergoterapistler genellikle gelişimsel gecikmeler için risk altındaki bebekleri ve küçük çocukların tedavisinde yer alır. Bu bebeklerin belirsiz tanıları ve erken doğum, doğum komplikasyonları, kas tonusu düzensizlikleri, işitme ve görme ile ilgili sorular ve solunum ve beslenme problemlerini içeren veya içermeyen bir tıbbi geçmişi olabilir. Fiziksel, gelişimsel, entelektüel, çevresel veya psikolojik sorunları olan çocukların oyun eksiklikleri de literatürde belgelenmiştir (Baranek, 2005; Dee, 1974; Gralewicz, 1973; Howard, 1986; Kalverboer, 1977; Mack, Lindquist ve Parham). , 1982; Missiuna, 1991; Mogford, 1977; Okimoto ve diğerleri, 2000; Vandenburg & Kielhofner, 1982; Wehman, 1977; Wehman & Abramson, 1976). Çocuğun terapötik ihtiyaçlarına ek olarak, terapist genellikle kargaşa içindeki bir aile ile ilgilenir.
Bu küçük çocukların belirsiz prognozları, tedavi hedeflerinin oluşturulmasına izin vermek için güçlü değerlendirme, akut gözlem ve birçok meslek bağlamına duyarlılık gerektirir. Erken müdahale hizmetleri için mevcut beklenti, çocuğun ve ailenin doğal ortamlarında ergoterapi sağlanmasıdır (2004 Engelliler Eğitimi İyileştirme Yasası). Doğal çevre ortamları sadece ev değil, aynı zamanda çocuğun çocuk bakım merkezi, kütüphane, park ve akrabaların evleri de dahil olmak üzere etkinliklere katıldığı herhangi bir topluluk veya aile ortamıdır.
Ortamlar, çocuk bakım merkezinde suyla oynamak, kütüphanede kitap seçmek, parkta taş toplamak ve bir büyükannenin hamur yoğurmasına yardım etmek gibi öğrenmeyi destekleyen çok çeşitli bağlamları içerir (Dunst, Trivette, Humphries, Raab ve Roper, 2001; Hanft ve Pilkington, 2000). Bu terapötik yaklaşım içinde nesne oyunu, ergoterapist için çocuğun doğal olarak meydana gelen aktivitelerde çocuğun uyumsal davranışlarını ve gelişim becerilerini öğrenmesine yardımcı olmak için bakıcıları desteklemek ve koçluk yapmak için eşsiz fırsatlar yaratır. Bununla birlikte, doğal ortamda gerçek anlamda aile merkezli terapiye girişmek için terapistler kliniğe olan bağlarını koparmalı ve kesinlikle sağlanan olanaklara odaklanmalıdır.
Başka bir deyişle, ergoterapistin terapi oyuncakları çantası, doğal ortamda zaten mevcut olan nesneler için terk edilmelidir (Hanft & Anzalone, 2001; Hanft & Pilkington, 2000). Terapistler, çocukların öğrenme fırsatlarını doğal ortamın rutinleri içine dahil etmeye odaklandıkça yaratıcılık daha da değerli bir hale gelmektedir.
Comments